Κοντά σου ένας μικρός παράδεισος.

Νιώθω να χάνομαι...κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Σαν να βαδίζω ένα δύσβατο μονοπάτι που δεν ξέρω που θα με βγάλει...και άν εκεί που θα πάω θα έχει και άλλο μονοπάτι έστω για να έχω μια ελπίδα..Τα συναισθήματα χτυπούν βαριά όταν δεν με βρίσκω..και όταν με βρίσκω είναι οι στιγμές που με χάνω..δεν μπορώ να προχωράω....γιατί νιώθω κουρασμένη..σαν ένας δαίμονας που προσπαθεί να περάσει στην αντιπέρα όχθη για να σωθεί και ίλα δίπλα του έιναι θολά,προσπαθεί να περπατήσει μα πέφτει ξανά...προσπαθεί ενώ είναι κάτω να ανέβει...και χρειάζεται ένα χέρι να τον τραβήξει απο 'κει...και να τον αγκαλιάσει με όλη τν δύναμη της ψυχής του.Και ενώ,ξέρω,θα ήθελες δεν μπορείς...γιατι δεν ορίζουμε πάντα εμείς την ζωή μας..γιατί δεν φταίω και δεν φταίς που είμαστε μακριά...αλλά είπαμε...''θα το παλέψουμε''...εσύ είσαι σίγουρος ότι μπορούμε....μα φοβάμαι πάρα πολύ...και ξέρεις τι θα ήθελα ?..''να με αγκαλιάσεις με όλη την δύναμη της ψυχής σου'' ή έστω με την ορμή του έρωτα σου..Αλλά πρέπει να σκεύτομαι αισιόδοξα..σωστά?...και έτσι πρέπει να ''κρατιέμαι '' στις ωραίες στιγμές του τώρα χωρίς αυτό να σημαίνει οτι το αύριο  θα μπορέσει να με ''κρατήσει''...αλλά δεν ξέρω άν μπορώ να το κάνω...και δεν μιλάω,δεν χαμογελάω..απλα κοιτάω τις θαμπές σκιές που παρελαύνουν μπροστά από την ψυχή μου...κ ανασαίνω αργά...όπως τότε που ανασαίναμε μαζι..συγχρονησμένα..
Ξέρεις...πάντα θα σε αγαπάω όμορφε <3..ό,τι και να κάνεις...ό,τι και να μου εκανες παλια..σ'αγαπάω..
Γιατί άν αγαπάς κάποιον πραγματικά δεν σου φεύγει ποτέ...