Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Kαι σε μια φαση οπως μιλουσαμε ειπα στον καλο μου φιλο που ζουμε μια παρομοια κατασταση οτι μαλλον πρεπει να αντιμετωπισουμε οσα φοβομαστε.
Και τι φοβομαστε?...εγω φοβαμαι να τον σκέφτομαι.Φοβαμαι οτι οσο τον σκεφτομαι τοσο πιο πολυ κακο μου κανω...και οσο τον αρνουμαι,τοσο πιο  κοντα  τον φερνω.
Και τι γινεται,λοιπον,οταν γνωριζεις οτι καποιος δεν σου αξιζει αλλα παρολα αυτα τον σκεφτεσαι και τον θες?..και ξερω..οτι και να ερθει και να μου πει να ειμαστε μαζι[που δεν θα το κανει γιατι ειναι τερμα ασταθης και δεν ειναι για σχεσεις] οχι θα του πω..γιατι να συμβιβαστω με κατι κατωτερο απο αυτο που ψαχνω και αξιζω?δεν καταλαβαινω γιατι ειμαι κολλημενη και γιατι ασκει ενα ειδος εξουσιας πανω μου.ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να λεω οτι δεν θα τον κοιταξω και να τραβαει το βλεμμα μου σαν να ειναι μαγνητης...ακομη κ αν λεω να μην τον κοιταξω να τον βλεπωω απο την ακρη του ματιου μου...
Και με συμφερει να δεκτω την αποψη του καρμα..και οτι ολα γινονται για καποιον λογο..με συμφερει πολυ....

Το πιο λειτουργικο βεβαια θα ηταν να παω παρακατω..και εγω και αυτος ο φιλος μου.
Ειμαστε σαν φυλακισμενοι σε λαβυρινθους που ακομη και αυτος που θα τους ειχε φτιαξει θα ειχε μπερδευτει για να βρει την εξοδο...
Μονο αν το δεκτω και παω παρακατω θα νιωσω ελευθερη...θα νιωσω αποδεσμευμενη και θα μπορεσω να ξεχασω....νιωθω τοσο μπερδεμενη που θελω να φτιαξω ενα ωραιο κειμενο εδω μεσα και για μηνες δεν μπορω...δεν μπορω ρε πουστη μου...ειναι σαν να μου εχει φυγει ο,τι ειχα και δεν ειχα,ο,τι εμπνευση κ οποια δομη παραγραφου γνωριζα να συντελω..ακομη και τωρα εχω  κανει καποιο λαθος ως προς το νοημα...δεν ξερω...ειμαι τοσο μπερδεμενη...ισως να ακολουθησω την αυτοματη γραφη γιατι μονο με αυτην θα βγαλω καποια ακρη...και ισως και οχι.
Σκατα...

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Και οταν δε ζουμε ο ενας για τον αλλο..

Οχι..σε καμια περιπτωση δεν θα 'λεγα οτι θα εκανα τα παντα για 'σενα..
δεν θα εκανα τα παντα αλλα θα εκανα πολλα. 
Το ξερω.
Πανε σχεδον 4 μηνες...Οταν σε ειδα ξαφνικα δεν το περιμενα να μου φερεις τοση λυπη...
τοση λυπη για λιγη χαρα.
Και αληθεια ''ερωτευτηκα'' αυτο που μου 'δειχνες αλλα δεν ειμαι σιγουρη για το αν
θα αγαπουσα αυτο που εισαι.
Και τοση ενεργεια χαμενη για να σκεφτομαι εσενα...και το ξερω..δεν σε αξιζω ουτε μου αξιζεις.
Για αυτο και πρεπει να σε αφησω να πλανιεσαι αναμεσα σε απωθημενα.Γιατι τα απωθημενα ειναι εκεινα στα οποια πηρες μια μικρη γευση αλλα δεν προλαβες να χορτασεις.Τα χειροτερα.
Οπως και να 'χει,θελω να το αφησω πισω μου και ειναι συνειδητη η επιλογη.
Η θα συνεχισω να πληγωνομαι και να στεναχωριεμαι ή απλως θα συνεχισω πιο δυνατη,δυναμικη και ακομη πιο δυσκολος ανθρωπος.
Και οταν δεν ζουμε ο ενας για τον αλλο ειμαστε κιολας νεκροι...
Αν δεν κοιταμε ο ενας τον αλλο ειμαστε κιολας τυφλοι
Αν δεν μιλαμε ο ενας στον αλλο ειμαστε κιολας μουγγοι
Αν δεν ακουμε ο ενας τον αλλο ειμαστε κιολας κουφοι..
Στην ησυχια της στιγμης η καρδια μου παραλυει...
Δεν σε εχασα ποτε μου γιατι ποτε μου δεν σε ειχα :)