Καθομαι και αναπολω.

Εχει χειμωνιασει.
Το μεσημερι φευγει σιγα σιγα για να υποδεχθει το απογευμα και ο ηλιος δεν φαινεται.Φυσαει και τα πρασινα σκοινια των ρουχων χορευουν στον ρυθμο του αερα.Ακουω απο κατω ενα φροτηγο και τις μελωδιες του γειτονα που παιζει ηλεκτρικη κιθαρα.Ολα αλλαζουν.
Εχουν μεινει πισω ολα....ερωτες ανεκπληρωτοι,ερωτες που δεν τους εζησα οσο ηθελα,ερωτες που με πληγωσαν,ερωτες που πληγωσα.Βλεμματα μονο βλεμματα,βλεμματα που εξελιχθηκαν σε κατι και αλλα που δεν εβγαλαν πουθενα.
Δεν ξερω αν οσα εχω μου αρκουν..ή αν τελικα και εγω τα εχω ολα εκτος απο αυτο που θελω.Δεν ειναι αδικια να ψαχνεις παντα το ανικοανοποιητικο και να μην ερχεται ποτε με την μορφη που το θες?θελω να πω πως..ναι..μαλλον δεν θα σ ρθει ποτε ετσι οπως το θες αλλα ειναι αδικια να μην ερχεται εστω που κατι του μοιαζει.
''Ειναι τα βλεμματα τροφη''...δεν μπορω να μην τον κοιταζω...θυμαμαι τα λογια του Γιωργου που μου 'λεγε πως οι γυναικες δεν πρεπει να καρφωνονται,να μην πολυκοιτανε..να δειχνουν την δυναμη τους ετσι..αλλα ρε πουστη μου δεν μπορω.Τον εχω απεναντι μου,δεν τον εχω καθε μερα ...συγκεκριμενα δεν ξερω ποσο συντομα θα τον ξαναδω αφου δεν μιλαμε...αλλα αν κρινω απο ολες τις φορες που τον εχω δει θα τον ξαναδω ισως σε μερικους μηνες..α ναι ξεχασα..σε μερικους μηνες δινει και θα φυγει.
ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙ Η ΤΥΧΗ.
Καρφωθηκα.Τον κοιταζα σαν χαζη...δεν το ελεγχω..οπως τοτε που τον ειδα μια φορα και δεν μπορουσα να παρω τα ματια μου απο πανω του.Δεν ειναι Ο θεος...εχει ομως το κατι..εχει το πιο ομορφο ''κατι'' που εχω δει ποτε...και πιστεψε με βρισκω στους περισσοτερους ανθρωπους την ομορφια ευκολα...αλλα αυτος ειναι αλλο..εχει τοσο ομορφη,ηρεμη αυρα..με αναγκαζει να ειμαι κοντα του,να νιωθω κοντα του.Δεν μου'χει ξανατυχει...τον κοιτουσα και χαμογελουσα απλα δεν μπορουσα να κανω τπτ αλλο...δεν πιστευω στον ερωτα με την πρωτη ματια...δεν υπαρχει για εμενα αυτη η μορφη ερωτα...αλλα δεν ξερω...με μαγεψε πραγματικα...και εδω μου ερχονται τα εξης λογια απο εναν βιβλιο της Ελενης Δαφνιδη που ειχα διαβασει...:
''Με μάγεψε.
Ο σχεδόν εφηβικός του ενθουσιασμός με παρασύρει τόσο πολύ ,ωστε δίνω πολύ μεγαλύτερη σημασία στο εκφραστικό του πρόσωπο παρά στα λόγια του.
Η μαμά του πρέπει να τον νανούριζε με το Χορό της νεράιδας απο ζαχαρωτό απ’τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι.Είναι η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω για όλη αυτή τγ γλυκύτητα και τη μαγεία που περιβάλλει κάθε του κίνηση.Απο το πρόσωπο του αναβλύζει μια πηγαία ευγένεια και το βλέμμα του αντικατοπτρίζει εναν σχεδόν παλιομοδίτικο ιπποτισμό.Θα μπορούσε να είναι ο ιδρυτής του Ερωτισμού και ο άνθρωπος που εφηύρε τη Σαγήνη.''